غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مناجات با سیدالشهدا علیه‌السلام
دلم از روز ازل خورده به نامت ارباب کن دعا تا که شوم عـبد مدامت ارباب گر دهی یا نـدهی حـاجت من می‌دانی تا قـیـامت شـده‌ام عـاشق نـامت ارباب به همان ذکر حسین جان که نوای زهراست نام تو در دو جهان کرده قیامت ارباب لحـظۀ روضه چه باکم ز گنه معـتقـدم نفسِ وحشی بشود عاشق و رامت ارباب بِشِکـن بال و پـرم را که کـنون آمده‌ام نـتـوانـم که پَـرم از سـر بـامت اربـاب دیدن کرب و بلای تو نصیـبم چو نشد کنم از دور ز دل عرض سلامت ارباب تو بـیا جـان یـتـیم حـسـنت کن نظـری تا شوم نوکر دربست و غلامت ارباب جان قـاسـم تو بـیا و بـخـرم، تا بـشـوم سـیـنه بشکـسـته فـدایی قـیـامت ارباب مستم از بادۀ لعـلی ز عـسل شـیرین تر قـاسمی مسلـکم و تـشـنۀ جامت ارباب تیغ بر دست شدم بی‌سر و پای عشقت تا که لـبـیک بگـویـم به پـیـامت ارباب غربتت می‌کُشدم عاقبت ای شاه غریب گر بگوشم برسد حُـزن کلامت ارباب لحـظـۀ مرگ چه بـاکی که کنی امدادم جان فدای تو و این مشی و مرامت ارباب |